Het is niet pijnlijk, het is lastig

Het is niet pijnlijk, het is lastig. zei mijn PT terwijl ik kermend mijn onderontwikkelde triceps aan het trainen was in een gym vol uitgebouwde-torso's-en-dunne-beentjes-mannen.

Het is niet pijnlijk.
Het is lastig.

Ik herhaalde zijn woorden en probeerde me daarmee mentaal bezig te houden terwijl de set van 10 keer opduwen eindeloos leek.

Het is niet pijnlijk.
Wel, nee, eigenlijk kan ik dit geen pijn noemen. Als ik echt pijn zou hebben, dan zou ik in deze setting onmiddellijk stoppen. Ik vind een gym geen plek om pijn te hebben. Wel een plek om grenzen te verleggen, en dat kan als pijnlijk aanvoelen.
Ik ken mezelf. Ik ga door mijn pijn heen als het niet anders kan, als er een leven van afhangt. Bevallen bijvoorbeeld. Zeer pijnlijk als je geen epidurale gebruikt zoals ik. Maar het kind moet eruit.
Maar hier? Als die mannen hier pijn hebben is het meestal omdat ze te ijdel zijn om op tijd te stoppen.

Dus blijft lastig over.
Lastig is dit zeker. Een spier die je te weinig hebt ontwikkeld is alsof je met een fiets rijdt waarbij het stuur scheef staat. Lastig, vermoeiend, mentaal een uitdaging want je moet alsnog sturen en ergens geraken. Maar moeilijk gaat ook.

Ik vind het elke keer weer fascinerend hoe het trainen van je lichaam evenzeer op het trainen van je brein neerkomt. Je moet de juiste signalen geven. Je lichaam leren de oefening technisch correct uit te voeren. En dat begint bij het geven van de juiste taal:

Niet pijnlijk maar lastig.

Je taal vormt je mindset.
Je mindset bepaalt je acties.
Je acties creëren je resultaten.

Zoiets.

Het is me trouwens gelukt om niet 1 keer een reeks van 10 te doen, maar 3 keer waarbij mijn PT stiekem mijn gewichten steeds zwaarder had gezet. Dat heeft hij me achteraf verteld. Wat niet weet niet deert :)