‘A Room with a View' is niet genoeg.

A Room with a View. Ik kan me nauwelijks de film uit 1985 herinneren maar de titel- die vergeet ik nooit. "Room with a view" symboliseert zoveel meer dan het hebben van een uitzicht. Het is de belofte van vrijheid, de roep van iets groters voorbij de grenzen van wie je dacht te moeten zijn. De kamer is de veilige cocon van bekende patronen, verwachtingen, en aangeleerde grenzen. Het raam is de opening, het verlangen, de droom.

In welke kamer ziet jij vandaag?

Als kind woonde ik in een kleine kamer met een uitzicht dat beperkt was door watmogelijk werd geacht. Mijn ouders, vol liefde en goede bedoelingen, worstelden om hun wereld groter te maken. Mijn moeder, een vrouw van eindeloze veerkracht, leerde me iets fundamenteels: ook als het uitzicht klein is, kun je dromen over de horizon. Ze gaf me haar moed als kapitaal. Haar veerkracht als kompas.

Toen ik als twintiger naar het Flagey plein in Brussel verhuisde, achter een geliefde aan, kwam ik terecht in een kamer die mijn adem benam. Een uitzicht op eindeloze mogelijkheden: kunstgalerijen, nachten vol gesprekken over literatuur, ontmoetingen met mensen wiens levensdoel was te creëren of ze daar nu voor betaald werden of niet. Mijn wereld werd groter, gelaagder, kleurrijker. Maar toch, ondanks alles, bleven ook de meeste kunstenaars binnen. Starend. Absorberend. Genietend — maar passief.

En toen...

Kwam het internet. Ik kon mijn uitzicht met een paar klikken veranderen. Ik kon de wereld afreizen en toch in mijn kamer blijven. Maar ik leerde nieuwe mensen kennen, mensen die dachten in mogelijkheden in plaats van beperkingen: ondernemers. Opeens waren de ramen niet langer stilstaande schilderijen; ze werden deuren. Wegen. Bruggen. Ik leerde ondernemen in plaats van consumeren.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom de film niet ging over het raam opendoen en erdoor klimmen. Zolang we binnen blijven staan, kijken we slechts naar een wereld die niet van ons is.

Vandaag sta ik, staan wij, opnieuw voor een raam. Dit keer een open venster dat ons lonkt met AI. En ja, het is beangstigend. Ja, het is overweldigend. Maar wie zegt dat het makkelijk moet zijn?

Wat zie jij als je naar buiten kijkt?

Veel vrouwelijke ondernemers zitten vandaag in kamers met prachtige uitzichten: succesvolle bedrijven, mooie netwerken, erkenning.

En toch…

Als ik goed kijk, zie ik het vaak gebeuren: men blijft comfortabel kijken, maar durft niet te klimmen. Niet door het raam te stappen. Niet het risico te nemen om die grotere ruimte écht te betreden.

Personality branding — jouw echte, onvermomde, niet-gefilterde zichtbaarheid — begint niet met het perfecte logo of de perfecte elevator pitch. Het begint op het moment dat jij besluit dat kijken niet genoeg is. Dat je niet langer genoegen neemt met het perspectief dat anderen je aanbieden.

Stop met alleen maar kijken. Open het raam. Klim naar buiten.

We zijn hier niet gekomen om naar het leven te kijken alsof het een schilderij is.We zijn hier gekomen om zelf te schilderen. Om te rennen door velden die niemand voor ons heeft aangelegd. Om nieuwe uitzichten te maken voor de generaties die na ons komen.

Personality branding is geen masker. Het is je ziel zichtbaar maken in een wereld die hunkert naar echtheid. Je hoeft niet luid te zijn. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft alleen maar het raam open te zetten. En de moed te vinden om naar buiten te klimmen.

Een kamer met een prachtig uitzicht is heerlijk.

Maar een leven waarin jij het uitzicht bént — dat is waar de magie gebeurt.

Waar wacht je nog op?